آداب تشییع جنازه و احوال قبر

Visits: 1214

آداب تشییع جنازه و احوال قبر

تشییع جنازه:

بدان که شرکت در تشییع جنازه موجب بیداری و پند و عبرت برای افراد بصیر و آگاه است و نیز برای اشخاص غافل از مرگ، یک نوع هشدار و یادآوری است.

بدیهی است مردن دیگران برای افراد دنیا دوست و غافل از مرگ، جز سنگدلی و ستمکاری، چیز دیگری را نمی افزاید، زیرا که آنان گمان می برند که همیشه شاهد مرگ دیگران و ناظر تشییع جنازه ی آنان خواهند بود و اگر هم احیانا به خاطرشان خطور کند که آنان نیز خواهند مرد، چنان گمان می برند که فعلا نوبت آنان نمی رسد، دیگر غافل از این هستند که همان افرادی که اکنون جنازه شان بر دوش مردم است و به آن می نگرند نیز، همین فکر را می کردند.

بنابراین کسی که ناظر جنازه ای می باشد و در تشییع آن شرکت می کند، باید چنان پندارد که این جنازه ی خود اوست که بر دوش دیگران حمل می شود و یا حداقل چنان تصور کند که او نیز فردا یا پس فردا (والله اعلم) در تشییع جنازه اش، شرکت خواهند کرد، اما متاسفانه) عده ای در اثر قسوت قلب و کثرت معاصی، وقتی که به جنازه ای می نگرند، به آن میخندند و به آن استهزا می کنند و به بیهوده گویی می پردازند و غالبا درباره ای میراث و آنچه که از او برای بازماندگان به جا مانده است، صحبت می کنند و حتی بازماندگانش نیز در فکر ساختن نیرنگی هستند که چگونه دیگر وارثان را فریب دهند تا سهم بیشتر و بهتری بردارند؟

باید دانست همچنان که در کتب فقهی به طور مشروح بیان شده است، تشییع جنازه آدابی دارد و از آن جمله:

اول، تفکر و تنبه شرکت کنندگان و آماده شدن آنان برای چنین روزی است؛

دوم: اینکه باید شرکت کنندگان به صورت دسته جمعی و با احترام کامل توأم با تواضع و فروتنی در جلو جنازه میت حرکت کنند؛

سوم: اینکه باید نسبت به میت حسن ظن داشته باشند، اگرچه شخص گناهکاری بوده باشد؛

چهارم: لازم است از افراد یتیم حمایت کنند و نسبت به آنان چه از نظر معنوی و عاطفی، چه از لحاظ مادی و اقتصادی، بیشتر از فرزندان خود نیکی و محبت کنند. “

احوال قبر:

ضحاک گفته است: مردی از رسول خدا پرسید: ای رسول خدا! زاهدترین مردمان کیست؟ فرمود: «من لم ينس القبر و البلى و ترك فضل زينة الدنيا و آثر ما يبقى على ما يفنى و لم يعد غدا من أيامه وعد نفسه من أهل القبور»: زاهدترین مردم کسی است که قبر و پوسیدگی در قبر را فراموش نکند و مسایل غیرضروری و زینت دنیا را ترک کند و آنچه را که ماندنی و فنا ناپذیر می باشد، بر آنچه که ناپایدار و فناپذیر است، ترجیح دهد و فردا و آینده را جزو ایام زندگی خود به حساب نیاورد و خویشتن را از زمره ی مُردگان قبرستان به شمار آورد».

حسن بن صلاح رحمت الله هرگاه گذرش به قبرستان می افتاد، می گفت: «ظاهر شما چقدر زیبا وآراسته می باشد! اما سختی و دشواری در باطن و درون شماست».