بازدیدها: 1987

عید عشاق (ولنتاین) چه حکمی دارد؟

اولا: عید عشاق، یک مناسب رُمی جاهلی است که حتی پس از وارد شدن رمیان به نصرانیت ادامه یافت و سپس نام این مناسبت به کشیشی به نام ولنتاین ارتباط یافت که در ۱۴ فوریه سال ۲۷۰ میلادی اعدام شد. کافران تاکنون نیز این مناسبت را جشن می‌گیرند و در آن به نشر فحشا و منکر می‌پردازند.

ثانیا: برای مسلمان جایز نیست که هیچ یک از اعیاد و مناسبت‌های کافران را گرامی بدارد، زیرا عید بخشی از شریعت است و در شریعت باید به نص (قرآن و سنت) پایبند بود.

شیخ الاسلام ابن تیمیه ـ رحمه الله ـ می‌گوید:

«اعیاد بخشی از شرع و روش و منسک است که الله سبحانه و تعالی درباره‌اش فرموده است:

لِكُلٍّ جَعَلْنَا مِنكُمْ شِرْعَةً وَمِنْهَاجًا [مائده: ۴۸]

(برای هر یک از شما [امت‌ها] شریعت و راه و روشی قرار داده‌ایم)

لِكُلِّ أُمَّةٍ جَعَلْنَا مَنسَكًا هُمْ نَاسِكُوهُ [حج: ۶۷]

(برای هر امتی مناسکی قرار دادیم که آنها بدان عمل می‌کنند)

[مناسکی] مانند قبله و نماز و روزه؛ بنابراین تفاوتی نیست میان مشارکت با مشرکان در عیدشان و مشارکت با آنان در دیگر راه و روش‌هایشان، زیرا موافقت در عید مانند موافقت در کفرشان است و موافقت در برخی فروع مانند موافقت در برخی شعبه‌های کفر است، و بلکه اعیاد یکی از مهم‌ترین ویژگی‌هایی است که شریعت‌ها بر اساس آن از یکدیگر تشخیص داده می‌شوند و از آشکارترین شعائر هر دینی هستند، در نتیجه موافقت در آن، موافقت در خاص‌ترین و آشکارترین شعائر کفر می‌باشد و شکی در آن نیست که موافقت در این امور ممکن است به کفر کامل بیانجامد. اما آغاز آن در کم‌ترین حالت گناه است.

پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ نیز به ویژه بودن اعیاد اشاره نموده و فرموده است: هر قومی عیدی دارند و این عید ماست. و این زشت‌تر از مشارکت آنان در پوشیدن زنار (لباس خاص اهل ذمه) و دیگر نشانه‌های آنان است؛ زیرا آن یک علامت وضعی بود که جزوی از دین نیست و هدف از آن صرفا تشخیص مسلمان و کافر بود، اما عید و توابع آن بخشی از دینی است که خود و اهلش مورد نفرین قرار گرفته‌اند، بنابراین موافقت در این مورد به معنای موافقت با همان چیزی است که به سببش مورد خشم و مجازات الله قرار گرفته‌اند» (اقتضاء الصراط المستقیم: ۱/ ۲۰۷).

وی ـ رحمه الله ـ همچنین می گوید:

«برای مسلمانان حلال نیست در هیچ چیزی که مخصوص اعیاد آنان است خود را به آنها شبیه سازند، نه در مورد غذا و لباس و نه غسل و روشن کردن آتش و نه با تعطیل عادات همیشگی در امر معیشت یا عبادت و غیر آن. و برگزاری ولیمه و هدیه دادن و فروش چیزی که در این امر نیاز دارند و نه اجازه به کودکان برای بازی در این اعیاد و ابراز زینت در آن حلال نیست.

در کل: آنان اجازه ندارند اعیادشان را با چیزی از شعائرشان مخصوص گردانند، بلکه روز عیدشان نزد مسلمانان مانند دیگر ایام است و مسلمانان نیز اجازه ندارند چیزی از ویژگی‌های آنان را به این روز اختصاص دهند» (مجموع الفتاوی: ۲۵/ ۳۲۹).

حافظ ذهبی ـ رحمه الله ـ می‌گوید: اگر نصرانیان برای خود عیدی داشته باشند و یهودیان نیز عیدی، این فقط مخصوص خودشان است و مسلمانی در این اعیاد با آنان مشارکت نمی‌کند همانطور که در شریعت و قبله با آنان مشارکت ندارد (تشبه الخسیس بأهل الخمیس، منتشر شده در محلة الحکمة: ۴/ ۱۹۳).

حدیثی که شیخ الاسلام ابن تیمیه به آن اشاره نموده را بخاری (۹۵۲) و مسلم (۸۹۲) از عائشه ـ رضی الله عنها ـ روایت کرده‌اند که می‌گوید: ابوبکر در حالی بر من وارد شد که دو دخترک از دخترکان انصار اشعاری را که انصار در روز بعاث سروده بودند به آواز می‌خواندند. عائشه می‌گوید: و آن دو خواننده نبودند. پس ابوبکر گفت: آیا مزامیر شیطان در خانه‌ی رسو

ل الله صلی الله علیه وسلم؟! آن روز عید بود، پس پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمود: ای ابابکر، هر قومی عیدی دارند و این عید ماست.

ابوداود (۱۱۳۴) از انس ـ رضی الله عنه ـ روایت کرده که گفت: رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ به مدینه آمدند در حالی که آنها دو روز داشتند که در آن بازی [و شادی] می‌کردند؛ پس فرمود: این دو روز چیست؟ گفتند: ما در جاهلیت در آن به بازی می‌پرداختیم. رسول خدا ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمود: خداوند به جای آن دو، چیزی بهتر به شما عطا نمود: روز قربان و روز فطر این حدیث را آلبانی در صحیح ابی داود صحیح دانسته است.

و این نشان می‌دهد که عید یکی از ویژگی‌های هر امت است و جشن گرفتن اعیاد و مناسبت‌های اهل جاهلیت و مشرکان جایز نیست.

«ادله‌ی صریحِ کتاب و سنت و اجماع سلف امت بر آن است که اعیاد در اسلام تنها دو عید است: عید فطر و عید قربان، و دیگر اعیاد چه متعلق به شخص باشد یا یک گروه یا حادثه‌ی خاصی یا هر معنای دیگر اعیادی نوساخته و بدعی به حساب می‌آیند و جایز نیست که مسلمانان آن را جشن گیرند یا به رسمیت شناسند و در آن اظهار شادی کنند و در برگزاری آن هر نوع همکاری نمایند، یرا این نوعی تعدی و تجاوز به حدود خداوند است و هر که حدود الله را زیر پا گذارد به خود ستم ورزیده. اگر این عید ساختگی از جمله اعیاد کفار باشد گناه اندر گناه است زیرا حاوی نوعی تشبه به آنان و همینطور نوعی موالات و دوستی با اهل کفر است، حال آنکه الله سبحانه و تعالی مومنان را از شبیه ساختن خود با کفران و دوستی با آنان نهی نموده و از پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ ثابت است که فرمودند: هرکه خود را به قومی شبیه سازد از آنان است. عید عشاق نیز از جنس همین است زیرا از اعیاد وثنی و شرک‌آمیز نصرانیان است، بنابراین جایز نیست مسلمانی که به الله و آخرت ایمان دارد آن را جشن گیرد یا به آن اقرار نماید یا تبریکش گوید، بلکه واجب است از روی استجابت الله و پیامبرش و دوری از اسباب خشم الله و مجازاتِ او آن را ترک نماید.

همینطور هر گونه یاری رسانی و همکاری در برگزاری این مناسبت یا دیگر اعیاد حرام به هر وسیله‌ای از جمله [تهیه] خوردنی یا نوشیدنی یا فروش و ساختن و هدیه دادن یا نامه‌رسانی یا تبلیغ یا دیگر موراد حرام است، زیرا همه‌ی اینها از جمله‌ی تعاون بر گناه و تعدی و معصیت الله و پیامبر اوست، حال آنکه الله جل و علا می‌فرماید:

وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ [مائده: ۲]

(و در نیکوکاری و تقوا با یکدیگر همکاری کنید و در گناه و تعدی دستیار هم نشوید).

برای مسلمان واجب این است که در همه‌ی احوالش به کتاب و سنت چنگ زند، به ویژه در اوقات فتنه و گسترش فساد، و باید هشیار باشد که در گمراهی کسانی که مورد خشم قرار گرفته‌اند و گمراهان و فاسقانی واقع نشود که برای الله خواهان شکوهی نیستند و از اسلام خود احساس عزت نمی‌کنند. مسلمان باید با درخواست هدایت و ثبات به الله متعال پناه برد، زیرا هدایتگری جز الله نیست و تنها او پایداری عطا می‌کند، وبالله التوفیق، وصلی الله علیه نبینا محمد و آله و صحبه و سلم».

#حامد پنام مروی