دشنام دادن وفحش گوئی:ـ
Visits: 35
دشنام دادن وفحش گوئی:ـ
نحمده ونصلی علی رسوله الکریم اما بعد:
هدف از دشنام وفحش گوئی آن گفتاری است که انسان از تلفظ وبیان واضح آن شرم کند اما اگر آن کلام صحیح ومطابق با واقعیت باشد یک گناه بعلت دشنام دادن می رسد واگر خلاف واقع باشد بسبب تهمت وافترائی که به شخص مقابل زده است گناه دیگری نیز به او می رسد مثلا خواهر یا مادر کسی را به فعل حرامی نسبت دادن.
در حدیثی آمده است مسلمان را دشنام دادن فسق وبا او مجادله کردن کفر است .( بخاری ومسلم )
حضرت جابر بن سلیم رض وقتی که به اسلام مشرف گردید آنحضرت از وی چند عهد گرفتند
1 : کسی را دشنام مده جابر رض می گوید الحمد لله من این عهد را عملی وکامل کردم وبعد از آن هیچ شخص شریف ویا غلامی وهمچنین هیچ جانوری اعم از گوسفند وشتر وگاو وغیره را دشنام نداده ام. ( ابوداود ترمذی)
در حدیث طویلی نسبت دادن فعل حرام به زن صالحه وپاکدامن بزرگترین گناه شمرده شده است. ( ابن حبان فی صحیحه کذا فی الترغیب للمنذری ص 289 جلد 3)
عموما در دشنام ها وناسزا گوئیها فعل حرام بسوی خواهر مادر ودختر نسبت داده می شود که این هم در این وعید شدید داخل است.
ودر حدیث دیگری آمده است که هر کس دیگری را به عیبی منسوب کند که در او موجود نیست خداوند آن شخص ( قائل ) را در جهنم نگه می دارد تا هنگامیکه به سزای گفته ای خویش برسد. ( الطبرانی باسناد جید ترغیب صفحه 289 جلد 3)
واضح است که اکثر وبیشتر آن افعالی که به یکدیگر نسبت داده می شود غالبا در طرف مقابل وجود ندارد.
نیز در حدیث آمده است هرکس که زنا را به غلام خود نسبت دهد اگر چه در دنیا بر وی حد شرعی جاری نمی گردد ولی در روز قیامت بر او حد قذف وتهمت جاری خواهد شد . ( بخاری ومسلم)
حضرت عبدالله بن عمرو بن العاص رض روزی برای ملاقات عمه ای خود رفت عمه اش برای او غذا طلب نمود، کنیزش در آوردن غذا تأخیر کرد از زبان او این سخن بیرون شد ( ای زانیه چرا زود نیاوردی ) عبدالله بن عمروبن العاص رض فرمود شما حرف بسیار زشت وبدی را استعمال نمودی، آیا اززنا کردن او اطلاع داری ؟ وی گفت سوگند به خدا من هیچ اطلاعی ندارم فقط بخاطر ناراحتی این حرف را گفتم عبدالله رض فرمود من از رسول خدا ص شنیدم که هر مردی یا زنی که کنیزش را زانیه صدا کند در حالیکه بر زنایش اطلاع ندارد در روز قیامت کنیز بر آن گوینده حد می زند . ( رواه الحاکم وقال صحیح الاسناد )
رسول الله ص فرمودند: از دشنام وفحش گوئی پرهیز کنید زیرا در نزد خداوند جزء اعمال نا پسند بحساب می آیند. ( رواه الحاکم وصححه ابن حبان عن ابی هریره )
هدف از فحش گوئی آن گفتاری است که انسان از اظهار آن شرمنده وخجل گردد اگر چه مطابق با واقعیت باشد.
در حدیثی آمده است که رسول الله ص فرمودند: فرد مومن هیچگاه طعنه زننده لعنت کننده ، دشنام دهنده وفحاش نمی باشد. ( ترمذی باسناد صحیح عن ابن مسعود )
از احادیث مذکوره فوق ثابت شد که دشنام وفحش گوئی ناجائز وحرام بوده حتی به جانوران نیز حرام است بنابر این ملاحظه باید کرد که دشنام دادن مسلمان چقدر گناه خواهد داشت؟ باز هم اگر در دشنام دادن اراده ای اظهار کردن فعلی را نمود که در حقیقت جائز است مگر از اظهار آن انسان حیاء می کند مثل جماع ومتعلقات آن پس به او فقط گناه یک دشنام می رسد واگر بر خلاف حقیقت نسبت فعل حرامی به یک شخص یا خواهر یا مادر او یا جانوری داده شود گناه کبیره بوده وعلاوه بر این بهتان وافتراء هم می باشد.
ولی متأسفانه بسیاری از مسلمین در این بلا گرفتارند خصوصا روستائیها ودامداران هیچ سخنی را از زبانشان بدون از دشنام بیرون نمی آورند واحساس هم نمی کنند که دشنام داده اند لحظه به لحظه سنگینی این گناه کبیره بر دوش آنها گذاشته می شود؛ ولی این شخص غافل هیچ باکی ندارد.
اکنون اندکی تأمل کنید که در این گناه چه لذت وفائده دنیوی وجود دارد ؟ حتی اگر این عمل کنار گذاشته شود ودر کارهایش چه خللی واقع می گردد؛ ولی افسوس که در نافرمانی خدا و رسولش هیچ باکی نیست ( والعیاذ بالله العلی العظیم)
